Vrije communicatie is een essentieel onderdeel van het gemotiveerd houden van medewerkers. En met vrije communicatie bedoel ik dat een ieder naar voren moet kunnen brengen wat hij of zij naar voren wil of zou moeten brengen. En dit is wellicht belangrijker dan je denkt.
Wat kan er gebeuren als iemand, bedoeld of onbedoeld, iets doet wat niet de bedoeling is? Een eerste reactie is vaak een reden bedenken waarom het toch OK was om te doen. “Moest hij maar niet zo….” “Dat krijg je ervan als ….” Een medewerker schuurt bijvoorbeeld met de rits van zijn tas langs de auto van een collega. “Moest hij zijn auto maar niet zo dicht bij de mijne zetten.” En zo hebben we een eerste scheurtje in vrije communicatie met als resultaat kritiek op de ander.
Er zou dus een cultuur moeten heersen waarbij de medewerker naar z’n collega kan lopen en zeggen “Joh, ik heb per ongeluk tegen je auto gekrast.” Of waarbij een medewerker tegen je kan zeggen dat hij iets fout gedaan heeft. En help hem dan te kijken naar hoe het weer opgelost zou kunnen worden.
Maar er zijn ook andere zaken waarover iemand zou moeten kunnen communiceren. Als hij zich ergens zorgen over maakt, of als hij iets niet begrijpt, als hij iets moeilijk vindt. De ene persoon is hier gemakkelijker in dan de ander. Als leidinggevende is het dus belangrijk om te kijken naar wat je ziet. Zie je dat de persoon met succes zijn werk kan doen? Heeft hij er plezier in? Of lijkt er iets aan de hand te zijn? Een frons, een afwezige blik, een vragende blik, een bedenkelijk gezicht, het zijn allemaal vormen van communicatie waar je een vraag over zou kunnen stellen als je het gesprek op gang wilt krijgen.
Speel er maar eens mee de komende dagen. Meer communicatie is altijd goed.
Hartelijke groet,
Jos Koster-Longueville